Belangrijke thema’s in het werk van François Marée zijn „kwetsbaarheid“ en „emotionele pijn“. Deze staan sterk in verbinding met het voortdurende zoeken naar die ander die troost en geborgenheid geeft. Is het de ander met een kleine of een grote A?
In zijn voorgeschiedenis speelt een belangrijk, spiritueel moment een grote rol. In zijn studententijd bezocht hij de Bildungs- und Begegnungsstätte van Karlfried von Dürckheim. Hier kon hij zijn existentiële pijn neerleggen bij het beeld dat in de westerse cultuur al 2000 jaar de drager hiervan is: Emanuel. Deze ervaring heeft François gesteund in het aanvaarden van zijn eigen bestaan. Zijn groeiproces bleek onder meer afhankelijk van morele grenzen die elke cultuur aan ieder individu opgelegd. Om als mens verder te kunnen moest hij de moraal telkens opnieuw kunnen en mogen toetsen en in beweging zetten. Het schilderen en borduren gaven hem daartoe de ruimte. François bezocht de kunstacademie van 1983 tot 1985. Hier kon hij experimenteren met vormen en kleuren en emoties als woede, melancholie, verdwazing, agressie en pijn.
„De gevechten met mijn gevoelens en gedachten mondden destijds uit in de vraag naar man – dan wel vrouw -zijn” vertelt François nu. Mocht ik een mooie vrouw zijn in een heerlijk mannenlijf? Niet als verminking maar juist als een ervaring van schoonheid?
Het antwoord ligt tot op de dag van vandaag besloten in zijn schilderijen en naaldwerk. Hij schildert b.v. androgyne figuren die in hun (mannelijke?) kracht blijven terwijl ze (vrouwelijke?) sierlijke bewegingen cultiveren. Of mannen die tijdens hun overduidelijke zoektocht naar directe seksualiteit hun kwetsbare verlangens naar existentiële steun en geborgenheid niet kunnen verbergen.
De naaldkunst van François is een andere androgyne zoektocht. Traditioneel aan vrouwen toegeschreven, heeft François zijn behoefte aan sereniteit via borduursels tot uitdrukking gebracht in een heel eigen dimensie.